Kontekst: Istnieje ogromna róznorodność narzędzi do szacowania ryzyka oraz ocen stosowanych przez pielegniarki na ostrych oddzialach szpitalnych. Bardzo czesto różnią sie one od siebie i rzadko prowadzą do bardziej niż podstawowych interwencji mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa pacjentom. Przeprowadzony przez nas przegląd literatury naukowej oraz stosowany przez nas model czynników istotnych w konflikcie oraz jego powstrzymywaniu, sugerują pewne nieco odmienne punkty widzenia, które mogą pomóc rozwinąć możliwe do zastosowania plany działań dla personelu pielęgniarskiego, aby zapewnić pacjentom bezpieczeństwo. Inicjatywa ta dostarcza dodatkowych pytań / tematów do zbadania podczas oceny pielęgniarskiej pacjenta podczas przyjęcia, która pomoże w stworzeniu takich planów oraz zmniejszeniu poziomu konfliktu.

Opis: Jako uzupełnienie oceny pielęgniarskiej podczas przyjęcia, i tylko u pacjentów, którzy posiadają historię zachowań trudnych na oddziale, zostanie wypełniona ocena „C & C”. Dodatkowe informacje związane z bezpieczeństwem zostaną wykorzystane jako wkład do planu zapobiegania konfliktom i ich ograniczania. Dla tych, którzy nie mogą współpracować podczas przyjęcia, ocena „C & C” zostanie zakończona w trzy lub pięć dni od przyjęcia. Tematy oceny dotyczące „oceny C & C” są zaprojektowane aby pomagać w: (i.) identyfikacji czynników powodujących zachowania konfliktowe, na przykład zachowania innych pacjentów, personelu, potencjalne stresogenne wydarzenia poza szpitalem itp. oraz (ii.) preferencji pacjenta dotyczacych stosowania ograniczeń oraz tego, czego powinno sie unikać.

Doświadczenie podczas pilotażu: Podejście bardziej kompleksowe i złożone niż początkowo przewidywano oraz nie w pełni wypracowane i wymagajace znacznego szkolenia. Niepopularne wśród pracowników, ponieważ doprowadziło do zwiększenia ilości „papierkowej roboty”.

Refleksja: Ta interwencja stara sie łaczyć różne idee; znajdujące się w ogólnie znanych programach wraz z dodatkową treścią wynikająca z modelu Safewards. Po pierwsze poszerza wytyczne dotyczace preferowanych metod powstrzymywania. Trudności z nimi wydają się polegać na tym, że należy upewnić się, że pracownicy znają preferencje pacjentów, dlatego też takie metody są rzeczywiście stosowane, gdy zaistnieją odpowiednie okoliczności. Po drugie osobiste plany bezpieczeństwa bazują na identyfikacji idiosynkratycznych powodów powstawania konfliktu oraz wskaźnikach, których wystąpienie jest przewidywane. Istnieją różne i jednocześnie bardzo dobre przykłady ich zastosowań w róznych miejscach. Jesli posiadasz jeden z nich, prosimy o przesłanie go do nas, a my dołączymy go do poniższych linków z odwołaniem do Ciebie. Po trzecie niektóre dodatkowe tematy oceny i punkty planistyczne dotyczące unikania konfliktu sa oparte o model Safewards.

Kontekst: Nasze badania wykazały, ze dobrze zorganizowany oddział, jest bardziej wydajny i skuteczniejszy oraz ma niższe wskaźniki konfliktu i jego ograniczania. Stopień czystości i porządku na oddziale stanowi istotną cześć przekazu o tym jak wydajny i skuteczny jest oddział. Pomimo, że porządek na oddziale może nie być sam w sobie istotny, taki stan rzeczy przekazuje ważną wiadomość o personelu, który tam pracuje. Inicjatywa ta ma na celu poprawę ukazania właściwego odzwierciedlenia skuteczności zespołu, który pracuje na oddziale. Ponadto, angażując także pacjentów, podkreśla on wspólną odpowiedzialność i równość pomiędzy pacjentami a personelem, a także daje pacjentom możliwość odegrania wykonalnej dla nich roli w calokształcie zarządzania oddziałem.

Opis: Regularnie odbywajace sie porządkowanie oddziału inicjowane jest przez personel pielęgniarski. Podczas porządkowania oddział jest sprzątany i czyszczony (wyrzucane są śmieci, brudne talerze i kubki trafiają z powrotem do kuchni, własność pacjentów wraca do ich pokoi lub sypialni, sprzęt i przybory rekreacyjne układane są w szafkach, stoliki są czyszczone, meble układane do właściwego ustawienia itp.) zarówno przez pielęgniarki, jak i samych pacjentów (w zależności od ich chęci lub po zachęcie), tuż przed końcem każdej zmiany, a przed rozpoczęciem nowej.

Doświadczenie podczas pilotażu: Działanie wprowadzone już w wielu placówkach, jednak cieżko wdrożyć je w miejscach, gdzie taka praktyka nie istnieje.

Kontekst: Niektóre sytuacje konfliktowe między pacjentami a personelem są powodowane przez pacjentów, którzy nie do końca rozumieją, jak ich prośby/wnioski są rozpatrywane lub jakie czynności zostały w ich sprawie juz podjęte przez personel. Czekanie, niepewność, niepokój i stres, których mogą doświadczać pacjenci, mogą pogorszyć ich objawy. Coś, co może wydawać się małą i trywialną sprawą dla personelu, może być postrzegane jako znacznie istotniejsze czy ważniejsze przez samych pacjentów. Książka Życzen Pacjentów jest sposobem, aby zmienić sposób, w jaki odnosimy się do pacjentów oraz rozmawiamy ze sobą o wielu codziennych prośbach pacjentów na oddziale. Ponadto przewidujemy, że takie rozwiązanie powinno zmniejszyć przypadki, kiedy pacjenci składają takie same wnioski do kilku pielęgniarek, lub dzwonią do drzwi dyżurki celem sprawdzenia postępów (także z obawy, iż nic nie zostało zrobione w ich sprawie).

Opis: Trzy razy dziennie książka jest zabierana przez jedną z pielęgniarek, zazwyczaj na początku zmiany i „krąży” po oddziale. Pacjenci zostają zapytani, czy czegokolwiek potrzebują, oraz czy personel może coś dla nich zrobić. Ich prośby są zapisywane w książce, a sama książka jest przechowywana w dostępnej dla pacjenta lokalizacji. Od tego momentu pielegniarki rejestrują działania podejmowane w celu sprostania wymaganiom pacjenta i starają się osiągnąć zadowalające rozwiązanie w uzgodnionym terminie. „Poślizg czasowy" jest dozwolony, gdy zostanie to uzgodnione z pacjentem, w zakresie tego, jak dużo czasu zajmie, aby personel mógł wrócić do jego prośby. Pacjenci mogą sprawdzić w książce, aby zobaczyć, co zostało już zrobione w ich sprawie. Jeśli wniosek nie może być spełniony w terminie, pacjent powinien otrzymać od pielęgniarki odpowiedzialnej za tą sprawę wyjaśnienie.

Poufność: Ze wzgledu na to, ze ksiażka jest dostępna dla wszystkich pacjentów, po otrzymaniu prośby, pielegniarki powinny sprawdzić, czy pacjent jest zadowolony z tego, że jego prośba trafiła do ksiażki. Jeśli odmówią, ich prośba powinna być pokierowana przez zwykle kanały istniejące na oddziale. Poszanowanie poczucia prywatności pacjentów może zostać wykazane poprzez wybór języka umieszczonego w Książce Życzeń Pacjentów. Wniosek o indywidualną rozmowę na temat formalnego zatrzymania na oddziale (detencji) mógłby zostać zarejestrowany, na przykład jako dyskusja na temat "aspektów prawnych", podobnie jak wniosek o udostepnienie produktów do higieny damskiej mógłby zostać zarejestrowany jako "różne przybory toaletowe".

Doświadczenie podczas pilotażu: Procedura bardziej skomplikowana niż początkowo przewidywano (zbyt wiele próśb w ciagu dnia do rejestrowania, wykorzystywanie książki do innych celów, kiedy pozostaje ona bez nadzoru na oddziale), prośby odrzucane i bagatelizowane przez personel.

Refleksja: Opór ze strony personelu może mieć różne źródła. Po pierwsze, aby nie słyszeć zbyt wielu prósb, ani nie angażować się w rozmowy o irracjonalnych prośbach, jako sposób na radzenie sobie z przeciążeniem pracą. Po drugie, aby uniknać kłopotliwych i pełnych emocji prósb, których nie można spełnić, jak na przyklad "Chcę zostać zwolniony", unikąjac w ten sposób zaognienia konfliktu. Opracowanie stosownych działań celem rozwiązywania tych problemów, może sprawić, że system odniesie większe sukcesy.

Kontekst: Rozwój i poszerzanie naszych umiejętności bywa czasem trudne w ruchliwej atmosferze oddziału psychiatrycznego. Albo będziemy uczyli sie metodą prób i błedów (i prawdopodobnie nauczymy się źle) , albo utkniemy na pewnym poziomie, osiągając efekt zastoju przez dłuższy okres czasu. Jednak pielęgniarstwo psychiatryczne jest czymś, w czym zawsze zawsze możemy być lepsi i działać lepiej, pomimo posiadania wieloletniego doświadczenia. Dwa główne sposoby udoskonalania to bycie bardziej świadomym tego, co wykonujemy poprawnie (więc możemy robić to cześciej), oraz uczenie się od siebie nawzajem i przyjmowanie sugestii (tak wiec próbujemy nowych rzeczy lub próbujemy starych rzeczy, ale w nieco innej formie lub też z inny sposób). Ta inicjatywa powstała, aby pomóc w pomaganiu sobie nawzajem, celem rozwijania zrozumienia, wiedzy, umiejętności i odpowiedniego podejscia. Przede wszystkim dotyczy ona tego, jak pracujemy z pacjentami, ale może również dotyczyć tego, jak pracujemy ze sobą ramach personelu. Perfekcja w psychiatrycznej praktyce pielęgniarskiej jest celem, którego nikt z nas nigdy nie osiągnie, ale również takim, do którego wszyscy powinniśmy nieustannie dażyć. Opis: Przez określony okres czterech tygodni, podczas trwania każdej zmiany, każda pielegniarka powie jedną rzecz, aby zwiekszyć poziom wiedzy (sugestię, inne pomocne zalecenia, alternatywne podejście, odniesienie sie do tego, co sie działo w przeszłości, nowe i znane psychologiczne zrozumienie, itp.) i jedną rzecz, aby wyrazić wsparcie (pochwały za rzeczy dobrze zrobione, uznanie dla osobistych umiejetności, współczucie w stosunku do doswiadczanych trudności i wytrwałości. itp.). Należy zachować ostrozność, aby wykonywać te czynności w sposób autentyczny i nie stereotypowy, ponieważ inaczej byłoby to bezcelowe i podważało zasadność ćwiczenia dla siebie i innych. Więc powinieneś obserwować swoich kolegów w czasie zmiany i znalezć coś, co naprawdę dostrzegasz i docenisz używając własnych słów w sposób pasujący do Twojej osobowości i relacji z drugą osobą. Kiedy otrzymujesz taką zachetę, upewnij się, że podziękowałeś tej osobie i pozwól sobie na akceptację otrzymanej pochwaly, bez jej wewnętrznego deprecjonowania lub bagatelizowania, niezależnie od tego, co uważasz za swoje słabe punkty. Podobnie, dając innym sugestie, dbaj o to, aby miały pozytywny wydźwięk i były wypowiadane z pokorą, inaczej bowiem istnieje ryzyko potraktowania ich przez drugą stronę jako krytyki. Nie używaj pewników, odwołuj sie do własnego doświadczenia oraz oferuj rozwiązania, które inna osoba mogłaby chcieć wypróbować, i które to mogą zadziałać w jej przypadku. Poprzedzaj interpretację zachowania pacjentów używajac takich słów jak: "może", "być może". Druga osoba powinna wiedzieć, że możesz się mylić w swojej sugestii dotyczacej różnych podejść: "To może nie dzialać, ale..." lub "Mogę całkowicie się mylić w tej kwestii, ale...". Otrzymując podobne sugestie, odbieraj je w tym duchu, nawet wtedy, gdy zostały zaproponowane niezdarnie lub były nie na miejscu lub też źle sformulowane. Badź otwarty na sugestie od wszystkich, niezależnie od ich funkcji i roli. Wiedz, że niezależnie od poziomu wykształcenia, każdy ma umiejetności interpersonalne i ma obserwacje, którymi może się dzielić, co może być pomocne dla odbiorcy.

Załózmy (a założenie to jest słuszne), że wszyscy możemy dużo się nauczyć od siebie nawzajem.

Doświadczenie podczas pilotażu: Personelowi nie spodobał się powyższy pomysł i nie wdrożył go. Refleksja: Powyższa idea może naprawdę posiadać potencjał, aby przeksztalcić zespół, nawet cały zespół multidyscyplinarny, jeśli tylko będą mieli odwagę, aby go wykorzystać i „pójść na całość”.

Kontekst: Od czasu do czasu pracownicy oddziałów "ostrych" muszą używać środków siłowych, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjentów i innych. Pomimo tego, że unika się tego jak to tylko możliwe, czasami konieczne jest przytrzymanie pacjenta, podanie mu leków bez jego zgody, umieszczenie w izolatce lub przeniesienie do pewnego rodzaju intensywnej opieki. Takie zdarzenia mogą być bardzo traumatyczne, szczególnie dla zaniepokojonego pacjenta, ale także dla personelu. Czesto zaleca sie przeprowadzenie krótkiego debriefingu pacjenta (wyjaśnienia), który powinien mieć miejsce po zastosowaniu środka przymusu, ale w naszych badaniach zauważylismy, że w rzeczywistości zdarza sie to rzadko. Taka rozmowa bezpośrednio po incydencie nie jest dobrym pomysłem, ponieważ grozi to ponownym wybuchem; pacjent jest pod wpływem leków uspokajających, lub nie ma do niego dostępu, badź też jest zbyt zaburzony i pobudzony. Następnego dnia na dyżurze pojawia sie inna zmiana pielęgniarek, wszyscy sa zajęci tym, co sie aktualnie dzieje, nowymi przyjęciami oraz wyzwaniami, które pojawiają się podczas nowej zmiany. Oznacza to, że incydent jest dość szybko zapominany, ze względu na to, iż życie na oddziale idzie do przodu. Pacjent nie ma prawdziwych szans, aby zostać poprowadzonym tak, by nauczyć się na podstawie tego, co zaszło; także personel nie ma szans nauczenia się niczego dzięki poznaniu punktu widzenia pacjenta. Ta inicjatywa powstała, aby znaleźć dobrze działający mechanizm, dzieki któremu wysłuchanie pacjenta i wyjaśnienie będzie miało miejsce a uczenie się może zostać skonsolidowane. Przewiduje się, że pomoże to zmniejszyć prawdopodobieństwo powtarzania sie podobnych sytuacji oraz otworzy furtkę do zdobycia nowych umiejętności przez personel, a także wypracowania lepszego porozumienia pomiędzy pacjentem a personelem.

Opis: Dzień po jakimkolwiek znaczącym zastosowaniu przymusu na oddziale (w szczególności przytrzymanie, przymusowym podaniu leku, unieruchomieniu lub izolacji, przeniesieniu na oddział intensywnej opieki psychiatrycznej lub korzystanie z równoważnego rozwiązania) pielegniarka przełożona po analizie z dokumentacji pielegniarskiej czy historii choroby winna podejść do danego pacjenta i: (i) przeprosić. Wyjaśnić, że personelowi jest przykro, że doszło do takiej sytuacji, oraz że nie był to obrót spraw pożądany przez personel, ale że celem personelu jest wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa na oddziale. (ii) Zapytać, jak pacjent postrzega to, co sie stało, i poprosić o sugestie, jak można uniknąć takich sytuacji w przyszłości. Wyniki tego wywiadu należy odnotować w raportach pielęgniarskich i omówić podczas odprawy. Jesli dany pacjent został przeniesiony do lokalnego ośrodka intensywnej opieki psychiatrycznej lub jego odpowiednika, pielęgniarka oddziałowa powinna odwiedzić tę placówkę i przeprowadzić rozmowę. Na zmianie, podczas której doszło do zdarzenia, pielęgniarki powinny pamietać o zanotowaniu takiej sytuacji w dzienniku, książce zleceń lub odpowiedniku na następny dzień, aby upewnić się, że z pacjentem będzie przeprowadzona rozmowa. Tak wiec kolejna zmiana pielęgniarek wie, że tego dnia ma być przeprowadzony wywiad i może sprawdzić jego wykonanie.

Doświadczenie podczas pilotażu: Zamieszanie z regularnym wysłuchiwaniem pacjentów, centralna idea (przepraszanie pacjentów) – bardziej skomplikowana i prawdopodobnie sprawiedliwe uzasadniona w niektórych przypadkach niechęć do takiego działania.

Kontekst: Można wskazać wiele powodów, dla których niektórzy pacjenci odmawiają zażywania leków. Jednym z nich jest poczucie presji i przymusu odnośnie przyjmowania leków oraz uczucie ubezwłasnowolnienia oraz upokorzenia, które towarzyszy przyjmowaniu leków. Możemy nie być w stanie dać pacjentom takiego wyboru jakby chcieli odnośnie tego czy chcą przyjmować leki i w jakich ilościach. Jednakże, możliwe jest rozszerzenie ich wyborów w kwestii aktualnie przyjmowanych leków w inny sposób, co może zmniejszyć ich opór na ich przyjmowanie. Opis: Podniesienie poziomu możliwości decydowania odnośnie przyjmowania leków należy zapewnić tym, którzy niechętnie je przyjmują. Pacjentom tym można zaoferować mozliwości wyboru: (i) kiedy wziąć lek (pierwsza lub ostatnia osoba, której ma być podawany lek); (ii) jaki rodzaju napój z którym go przyjmują (oddział dostarczy szereg alternatyw, które zostaly sprawdzone jako odpowiednie przez farmaceutę Szpitala). Opcja ta skierowana jest tylko do pacjentów przyjmujących leki psychiatryczne. Niektóre napoje mogą wchodzić w interakcje z innymi lekami i powodować problemy zdrowotne, dlatego też leki te powinny być najlepiej przyjmowane z wodą. (iii) W jakim typie pojemnika podawany jest napój do popicia leku (oddział będzie wyposażony w szereg alternatyw, dodatkowo zarówno do gorących i zimnych napojów). (iv) Wybór słodyczy / przekąsek po zażyciu leku, aby zabić smak lekarstwa (oddział bedzie wyposażony w wiele alternatyw); (v) Miejsce, gdzie bedą przyjmować leki (w pokoju zabiegowym, swojej sali, na zewnątrz poza oddziałem, w kuchni – którąkolwiek lokalizację zapewnia oddział); (vi) odwołanie się do farmaceuty dla dalszej dyskusji/informacji (vii) odwołanie się do zespołu lekarskiego o przepisanie leków alternatywnych (tabletki, plyny, szybko-rozpuszczalne tabletki) lub alternatywnych okresów spożycia (ranek lub południe lub noc). Doświadczenie podczas pilotażu: Wystapiły logistyczne trudności dla badających odnośnie zaopatrzenia w napoje oraz słodycze na oddziale. Ponadto trudnością dla oddziału było ograniczenie napojów / słodyczy tylko dla tych osób, które miały trudności w przyjmowaniu leków. Co więcej, na niektórych oddziałach, o czym smutno wspominać, sam personel zużywał i konsumował napoje.

Następnymi interwencjami są te, które znajdowaly sie na naszej pierwotnej liście. Nie zostały wybrane przez pacjentów i personel lub przez nasze profesjonalne grupy doradców i ekspertów. Jeśli zdecydujesz się je wdrożyć, musisz dokładnie przemyśleć ich implementacje, dostosowanie i przygotowanie.

Kontekst: Pacjenci, którzy czują, że znajdują się pod dobrą opieką i są doceniani, są bardziej skłonni do współpracy z personelem. Nieoczekiwanie niektóre z małych rzeczy, które robimy przekazują zupełnie inny komunikat. Na przykład, gdy wchodzimy na oddział na naszą zmianę, pierwszymi osobami, z którymi się witamy i rozmawiamy sa nasi współpracownicy, i całkowicie ignorujemy pacjentów. Poza tym wiekszość rozmów prowadzonych z pacjentami wynika raczej z konieczności i obowiązku niż z naszego wyboru i ma na ogół charakter negatywny. "Proszę, nie rób tego", „Proszę, chodź ze mną do lekarza", „Czas śniadania", itp., tak więc znaczną wiekszość stanowią komendy i polecenia, a nie momenty, gdy istnieje chwila czasu na spokojną i prawdziwą rozmowę z pacjentami. Taki rodzaj „interwencji” jest małą, łatwą rzeczą, która powoduje, że każdy dyżur zaczyna się od pozytywnego komunikatu ze strony całego personelu do pacjentów. Opis: Kiedy przychodzisz na oddział po raz pierwszy danego dnia (jeśli się nie spóźniłeś!), każdy członek personelu powinien przejść po oddziale i: 1. Pozdrowić, kazdego spotkanego i nie śpiącego pacjenta po imieniu; 2. Przywitać się i przedstawić wszystkim nowoprzyjętym pacjentom, wyrażając miłe powitanie; 3. Skomplementować każdego pacjenta, podzielić się z nimi osobistymi wiadomościami lub zaoferować trochę czasu, aby porozmawiać lub inaczej spedzić czas pózniej, podczas zmiany. Wszystko to winno nastapić przed wejściem do dyżurki pielęgniarskiej lub poszukiwaniem innych członków personelu celem przywitania sie z nimi i wymiany wiadomości. Szczególną uwagę należy poświęcić temu, aby w rytuał ten byli włączeni także trudniejsi pacjenci, oraz aby zachowanie takie miało charakter szczery i serdeczny. Należy zachować dodatkową ostrożność, aby komplementy byly odpowiednie, zarówno ze względu na płeć, wiek oraz poziom zażyłości. W przypadku osób starszych istnieje ryzyko błednej interpretacji komplementu, z kolei płeć przeciwna może odbierać je jako rodzaj flirtu. Można także pozdrowić grupę pacjentów oraz wybrać poszczególnych jej członków, do których zostaną skierowane indywidualne komentarze, przy czym winny to być osoby, do których trudno dotrzeć, są wycofane lub nie lubiane. Upewnij się, że nie przeszkadzasz tym, którzy śpią. Początkowo może to sprawiać wrażenie pewnego fałszu i wymuszania do takiego zachowania, ale Twoje zadanie polega na tym, żeby je realizować i uczynić je prawdziwym. Dostosuj je do siebie i swojego osobistego stylu. Możesz myśleć, że zajmie to duzo czasu, ale nasze doświadczenie pokazuje, że można to zrobić w ciągu kilku minut.

Background: It is not always easy to communicate to patients who are ill our genuine concern for their welfare and our interest in making them satisfied, happy and relaxed with their inpatient experience. In order to communicate this better to patients, this initiative ensures that they are asked formally, on a regular and repetitive basis, and by a person of some nursing seniority, whether there is anything more that we can do for them. In addition, it presents a useful opportunity to assess patients' degree of wellbeing.

Description: At a suitable point during every nursing shift (including the night shift), the Nurse in Charge will walk around the ward and speak to every patient, asking the three 'S' questions: SATISFACTION Are you satisfied with everything on the ward? SAFETY Do you feel safe? STRIVE TO PLEASE Is there anything more we can do for you? As a matter of good practice, the opportunity should be used to observe and assess patients, with appropriate follow up actions.

Tło: Nie zawsze łatwo jest komunikować się z pacjentami, którzy nie czują sie poważnie otoczeni naszą troską o ich dobre samopoczucie i nie czują, że jesteśmy szczerze zainteresowani ich zadowoleniem, szczęściem i zrelaksowaniem podczas ich hospitalizacji. Aby lepiej komunikować to pacjentom i dać im do zrozumienia, że tak jest w rzeczywistości - niniejsza inicjatywa gwarantuje, że będą oni formalnie i regularnie dopytywani przez którąś z osób z personelu pielęgniarskiego, czy jest coś więcej, co możemy dla nich zrobić. Ponadto okazuje się, że takie dzialanie jest okazją do oceny stopnia dobrostanu pacjentów.

Opis: W dogodnej chwili, podczas kazdego dyżuru pielęgniarki (łącznie ze zmianą nocną) pielęgniarka będzie chodzić po oddziale i rozmawiać z każdym pacjentem, zadając tzw. "Trzy pytania S": 1. SATYSFAKCJA (satisfaction): Czy jesteś zadowolony ze wszystkiego na oddziale? 2. BEZPIECZEŃSTWO (safety): Czy czujesz sie bezpiecznie? 3. NIE WAHAJ SIĘ PROSIĆ/PYTAĆ (strive to please): Czy jest coś więcej, co możemy dla Ciebie zrobić?. W dobrej praktyce należy wykorzystać okazję do obserwacji i oceny pacjentów i podejmować odpowiednie dalsze kroki.

Kontekst: Pacjenci przyjmowani na nasze oddzialy bardzo często posiadają słabe relacje społeczne, mają niewielu znajomych i mają słaby kontakt z rodziną. Niskie poczucie własnej wartości oraz piętno bycia psychicznie chorym mogą powodować napięcie, drażliwość i zwiększać prawdopodobieństwo, że na oddziale bedą się oni zachowywać w trudny sposób. Oprócz tego, trudnych pacjentów jest ciężej lubić. Ich zachowania powodują, że nie widzimy ich pozytywnych cech, a nasza negatywna reakcja na nie sprawia, że w przyszlości bardziej prawdopodobne jest dalsze złe zachowanie. Jednakże, kiedy pozytywnie oceniamy i doceniamy pacjentów, wzmacniamy poczucie ich własnej wartości i to przekłada sie na budowanie z nimi bardziej produktywnych relacji. Inicjatywa zostałą stworzona, aby pomóc zespołowi pracującemu na oddziale w skupieniu sie na zaletach oraz mocnych stronach pacjentów, a także wyrażeniu uznania dla nich w formie „małego prezentu”.

Opis: Oddzial będzie wyposażony w pudelko małych prezentów dla pacjentów (niewielkie słodycze [równiez dla diabetyków], przedmioty dekoracyjne, mydełka, perfumy itp.), kartki upominkowe (łącznie z kartami urodzinowymi) oraz papier do pakowania. Wszystkie prezenty muszą zostać sprawdzone pod katem bezpieczeństwa i prawidłowości przez grupę specjalistów ds. opieki nad pacjentami szpitalnymi. Każdemu nowemu pacjentowi będzie przez czlonka personelu ofiarowany ładnie zapakowany prezent oraz kartka upominkowa po tygodniu pobytu na oddziale. Prezent ten powinien opierać sie na poznaniu pacjenta przez personel, co do tego co może on przyczynić sie do uszcześliwienia konkretnego pacjenta na podstawie tego, czego dowiedzieli sie o tej osobie. Jeśli to możliwe, podarek powinien zostać ofiarowany pacjentowi imiennie lub osobiście przez pielegniarkę, jeśli nie, osoba przekazująca go winna mieć możliwie najlepsze relacje z tym konkretnym pacjentem. Podarkowi towarzyszyć powinna kartka, która powinna byc podpisana przez dostępny personel. Kartka powinna także zawierać co najmniej jedną odręczną wiadomość informującą o tym, co personel lubi, podziwia i docenia u danego pacjenta. Komunikat ten można powtórzyć podczas przekazywania prezentu pacjentowi. Dodatkowy prezent powinien być ofiarowany w dniu urodzin pacjentów, jeśli mają one miejsce w czasie pobytu pacjenta na oddziale. Kartki urodzinowe równiez powinny znajdować się skrzynce zasobów niezbędnych dla tej inicjatywy.

Kontekst: W naszych wywiadach z pacjentami w wielu badaniach odkryliśmy, że pacjenci nie zawsze mają jasność na temat wskazówek dotyczących opuszczenia oddziału. Być może nigdy im tego wyjaśniono ani nie przekazano, ponieważ założono, że pacjenci powinni o nich wiedzieć, albo ze pacjenci powiedzą sobie o nich nawzajem. Czasami, gdy są one wyjaśniane w czasie przyjecia, pacjent znajduje sie w stanie, który uniemożliwia przyswojenie tych informacji. Czesto pewne rzeczy musza zostać powtórzone kilka razy, zanim rzeczywiście zostaną one naprawdę zrozumiane lub przyswojone. Ponadto personel także może się pogubić, kto może opuscić oddział, na jakiej podstawie, na jak długo, i gdzie może sie udać, a także może mu umknąć to, kto musi zostać. To zamieszanie i brak jasności są łatwo przekazywane pacjentom w sposobie, w jaki odpowiadamy na ich pytania. Tego typu zamieszanie może prowadzić pacjentów do nieumyślnych problemów i konfliktów z personelem, w tym nawet do sytuacji opuszczenia oddziału i ucieczki. Korzystanie z książki wejść i wyjść wyjaśnia wiele oczekiwań i zakreśla zasady opuszczania oddziału, tak więc pielęgniarki mogą wyjaśnić oczekiwania odnośnie wyjść, a pacjenci mogą zobowiazać się do tego, kiedy wrócą. Obecność książki czyni bardziej zauważalnym proces prób opuszczenia oddziału bez pozwolenia.

Opis: Duża książka i długopis zostaną pozostawione w miejscu publicznym odpowiednim dla danego oddziału, w pobliżu drzwi wejściowych lub przy dyżurce pielegniarskiej. Wszyscy wchodzący i wychodzący z oddzialu (personel i pacjenci, z wyłączeniem osób zajmujących sie dostawami) w każdym momencie wejścia i wyjścia każdego dnia wpisują się na nowej stronie. Pacjenci, którzy opuszczają oddział, proszeni są o znalezienie pielegniarki do podpisania ich wyjść. Podczas wyjścia, pacjenci są proszeni o podpis w książce i jednocześnie przypomina im się, kiedy powinni wrócić z powrotem.

Kontekst: Podczas gdy niektóre z agresywnych zachowan pacjenta mogą być łatwo zrozumiane, np. każdy moze irytować sie i wpaść w złość w związku z ograniczeniami panującymi na oddziale psychiatrycznym, istnieją też takie, których nie da się zrozumieć tak łatwo. Ataki mogą pojawić się znienacka lub też być całkowicie nieprzewidywalnie. Badania przeprowadzane w takich przypadkach wykazaly, ze podejrzliwość i paranoja pacjentów są tutaj ważnym czynnikiem. Wielu pacjentów może być podejrzliwymi wobec personelu. Mogą nie w pelni zrozumieć, dlaczego zostali umieszczeni w szpitalu i mogą odczuwać, że jest to niesprawiedliwe. Mogą mieć kłopoty z interpretowaniem tego, co się dzieje wokól nich, a w trudnych sytuacjach łatwiej o pojawienie się paranoicznych interpretacji. Niezależnie od ich podstawowej diagnozy, mogą w pewnym stopniu ze względu na swoją osobowość postrzegać świat jako miejsce, które jest do nich wrogo nastawione, i wypełnione ludźmi, którzy chca wyrządzić im krzywdę w ten czy inny sposób. Taki rodzaj postrzegania może byc zbudowany na podstawie doświadczeń z dzieciństwa. Pacjenci mogą też w bardziej objawowym stopniu wykazywać zaburzenia paranoiczne, doświadczajac omamów słuchowych, które mówią im, że są narażeni na poważne zagrożenie fizyczne ze strony osób, które ich otaczaja, lub doświadczają urojonych przekonań, które sa przeniknięte istnieniem ciagłego zagrożenia osobistego. Oddział wraz z personelem jest dla osób o objawach paranoicznych i poczuciu prześladowania miejscem bardzo nieprzyjaznym. Co wiecej, niektóre z mechanizmów radzenia sobie z tym, nie zawsze sa dla nich dostępne. Przykładowo powszechnie najbardziej znanymi stosowanymi mechanizmami radzenia sobie jest pozostanie w domu i trzymanie się z daleka od wszelkich skupisk ludzkich lub miejsc, gdzie przebywa wielu nieznanych ludzi (np. sklepów, pubów, środków transportu publicznego) lub też unikanie zamkniętych przestrzeni. Takie strategie są trudne do zrealizowania na oddziale szpitalnym, chociaż możemy je trochę dostosować poprzez pozwalanie pacjentom na spędzanie więcej czasu w samotności czy samotne spożywanie posiłków. Jednakże możemy wykorzystać dwa inne mechanizmy stosowane przez pacjentów: zawiazywanie przyjaźni/podporządkowywanie się oraz szukanie pomocy/ochrony. Wymienione aspekty oznaczają, że pacjenci mogą reagować w nieoczekiwany i ekstremalnie wrogo nastawiony sposób, gdy czują się zagrożeni. Chociaż w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie, a wszyscy wokół chcą ich dobra. Dla osoby podejrzliwej, grożenie i bycie agresywnym wobec innych jest sposobem radzenia sobie oraz sposobem sprawienia, że ich potencjalni prześladowcy bedą bardziej ostrożni. Korzystanie z tej inicjatywy ma na celu pomóc personelowi zmodyfikować ich podejście i zachowanie wobec takich pacjentów w celu zminimalizowania ryzyka napadów.

Opis: Jak zachowywać sie w pobliżu paranoidalnych lub potencjalnie paranoicznych pacjentów: DYSTANS – nigdy nie wkraczaj nagle w przestrzeń osobistą pacjenta; WIDOCZNOŚĆ – nigdy nie rozmawiaj z innymi za plecami pacjenta lub gdy pacjenci nie mogą cię zobaczyć, jeśli można tego uniknać; NIE PATRZ – nigdy nie „przypatruj się” pacjentowi ani nie patrz w jego stronę; WYJAŚNIENIA – dawaj dodatkowe wyjaśnienia odnośnie tego, co się dzieje lub czego dotyczą rozmowy z innymi.

Podejscie do paranoidalnego lub potencjalnie paranoidalnego pacjenta: POWITANIE – najpierw przywitaj się z odległości; ORIENTACJA – wyjaśnij kim jesteś oraz wyjasnij jakie zajmujesz stanowisko. Powiedz, kim jesteś i jaka jest twoja rola (nawet, jeśli uważasz, że pacjent już powinien to wiedzieć), przypomnij pacjentowi, ze znajdujecie sie na oddziale, podaj nazwę oddziału i szpitala oraz jak długo pacjent tam przebywa, jeśli jest to konieczne; POWÓD – powiedz, o czym chcesz porozmawiać z pacjentem i dlaczego chcesz to zrobić; POWTÓRZENIE/PRZYPOMNIENIE – powtarzaj te informacje, dopóki nie bedziesz pewien, ze pacjent je rozumie choćby w pewnym stopniu; POZWOLENIE – poproś o zgodę na podejście do pacjenta i zrób to tylko za jego pozwoleniem. Zapewnij sobie potwierdzenie przed podjęciem jakiegokolwiek działania lub alternatywnie spróbuj porozmawiać z większej odleglości niz zwykle. Różne rzeczy wynikają z tych zasad. Na przykład należy zachować ostrożność, aby nie wchodzić nagle do pomieszczeń bez ostrzeżenia, zwłaszcza prywatnych miejsc, takich jak sypialnie pacjentów. Należy rozwinąć świadomość, w jaki sposób pacjenci z paranoją mogą postrzegać najprostsze procedury i jak należy unikać tych negatywnych interpretacji. Ponadto niektóre napaści pomiędzy pacjentami opierają się na błędnych interpretacjach paranoidalnych, dlatego tez personel musi ustalić zasadę postępowania, jak do nich podejść i postępować z nimi w bezpieczny sposób. Wielu pacjentów bedzie podążać za przykładem pracowników, a jeśli nie, można im poradzić lub mogą być oni instruowani, jak to zrobić. Pacjenci czesto będą unikać innych, którzy sa paranoikami, jednak na oddziale jest to możliwe tylko w pewnym stopniu. Szpitale psychiatryczne zazwyczaj nie są miejscami przestronnymi.

Kontekst: Oddział może być dla pacjentów dosyć trudnym do zrozumienia miejscem. Wiele czynników może mieć wpływ na to, że ktoś zostanie przydzielony na oddział, a na jego zdolność do zrozumienia tego procesu bedą wpływaly objawy choroby psychicznej. Jeśli jest to ich pierwsze przyjęcie pacjenci mogą wcale nie wiedzieć, czego sie spodziewać. Jeśli już wcześniej przebywali na oddziale, mogą mieć bardziej trafne oczekiwania, ale mogą też przejawiać wiele fałszywych lub tylko cześciowo poprawnych pojęć dotyczących tego, czym jest oddzial i jak on funkcjonuje. Ta inicjatywa ma na celu wyjaśnienie niektórych z tych rzeczy i przekazanie pacjentowi kluczowych informacji w ciagu pierwszych kilku minut, w których przybywa na oddzial. Przekazanie tych wiadomości na samym początku wpływa na to, jak pacjent postrzega później miejsce, do którego przybywa i jak na to zareaguje. Komunikaty mają na celu wzmocnienie wzajemnego szacunku i wzajemnej pomocy - między pacjentami, jak również między personelem a pacjentami. Społeczność oddziałowa, w której wszyscy starają się pomagać sobie nawzajem ma charakter kooperatywnego przedsięwzięcia. W takiej atmosferze konflikt jest znacznie mniej prawdopodobny.

Opis: Pielegniarka przyjmująca przekazuje swoimi słowami następujące wiadomości nowo przybylym pacjentom:

CEL – po co jest oddział i czemu on służy (zapewnienie wszystkim bezpieczeństwa, leczenie chorób psychicznych, ocena, jaka pomoc jest potrzebna, zapewnienie opieki medycznej i pomoc w życiu codziennym);

PARTNERSTWO – personel chce współpracować z pacjentami aby udzielać im pomocy i wsparcia, a do tego potrzebna jest ich pomoc;

NADZÓR - wszyscy muszą pilnować się nawzajem, aby każdy był bezpieczny i miał się dobrze;

WZAJEMNE WSPARCIE – wszyscy tutaj wspierają się nawzajem i pomagają sobie, aby wyzdrowieć i być gotowym na wyjście do domu;

OCZEKIWANIA – prześladowanie, wykorzystanie seksualne, narkotyki i alkohol oraz kradzieże nie są tolerowane, ponieważ prowadzą do pogorszenia chorób psychicznych pacjentów i utrudnia sposób pomagania sobie nawzajem [jeśli oddział ma plakat wzajemnych oczekiwań, może zostać pokazany i wyjaśniony nowemu pacjentowi].

DOSTĘPNOŚĆ – daj znać personelowi, gdy jesteś przestraszony lub zdenerwowany; jeśli ty lub ktoś inny potrzebuje pilnej pomocy – krzycz; jeśli potrzebujesz czegoś od personelu pielęgniarskiego i nie możesz znaleźć nikogo na oddziale, proszę, zapukaj do drzwi dyżurki (ale pamiętaj, że czasem jest dużo rzeczy do zrobienia i pielęgniarki zwykle nie są dostępne w czasie odprawy).

Kontekst: Jednym z głównych zadań ostrej opieki stacjonarnej jest utrzymanie bezpieczeństwa ludzi. Obejmuje to zapobieganie ich samouszkodzeniom lub próbie popełnienia przez nich samobójstwa. Badania wielokrotnie pokazują, że miejsca, w których dochodzi do takich zdarzeń, to prywatne cześci oddziału (sypialnie, łazienki, toalety), a najczęstszymi porami występowania tych zdarzeń są późne popołudnia lub wieczory. Ta inicjatywa zwiększa kontrolę tych obszarów, tak aby można było znaleźć pacjentów na wczesnym etapie czynu lub aby zostali zniechęceni do prób samookaleczania się przez świadomość, że ktoś prawdopodobnie za chwilę przyjdzie. Ponadto, jako efekt uboczny, zwieksza dostepność personelu dla pacjentów, zwiększa się poczucie bezpieczeństwa wszystkich osób i powstaje możliwość zaistnienia krótkich interakcji między personelem a pacjentami.

Opis: Podczas dyżuru, każdy członek personelu pielegniarskiego powinien sprawdzać wszystkie sypialnie, łazienki i toalety, dwa razy podczas dyżuru, o wybranej losowo porze. Personel nieuwzględniony w odprawie winien przeprowadzić jedną taką kontrolę, podczas trwania odprawy. Personel nocnej zmiany również winien przeprowadzać dwie rundy kontroli, o przypadkowych porach, przy czym ma się to odbyć przed pólnoca lub przed regularnym sprawdzaniem czy pacjent położył się spać.

Kontekst: Od czasu do czasu pracownicy oddziałów ostrych muszą używać środków przymusu, aby zapewnić bezpieczeństwo pacjentom i innym. Choć unika się tego jak tylko możliwe, czasami konieczne jest umieszczenie pacjenta pod stałą obserwacją, zastosowanie unieruchomienia, podanie leków bez ich zgody, umieszczenie ich w izolatkach lub przeniesienie ich do innej formy intensywnej opieki. Te zdarzenia moga być bardzo traumatyczne, szczególnie dla pacjenta wobec którego zastosowano środek, ale także dla personelu. Być może dlatego, że nikt z nas nie lubi robić takich rzeczy, zwykle nie myślimy o nich tak dużo, jak powinniśmy. Jednak zostało przeprowadzonych wiele badań w tym zakresie i wiemy już trochę, jak pacjenci czują się podczas obserwacji, izolacji itp. Rozpatrzenie tych uczuć daje pewne wskazówki, jak mozemy zmienić formy kontrolowania pacjentów, w lepszy i bardziej szanujący pacjenta sposób. Ta inicjatywa wyjaśnia, jak można to zrobić.

Opis Powstrzyywania z zachowaniem szacunku: Stała obserwacja: Pacjenci mają mieszane uczucia - bycie pod stałą obserwacją, czuli się zirytowani, ukarani, traktowani jak wieźniowie, dotknięci brakiem prywatności, odizolowani, zdegradowani i zmuszeni do pozostania tam, gdzie ich umieszczono; chociaż w niektórych przypadkach czuli sie przeciwnie - bezpiecznie, zrozumiani, akceptowani, wykazywali mniejszy poziom niepokoju i myśli samobójczych. Aby zminimalizować negatywne reakcje: badź uprzejmy, pełen szacunku i bezpośredni. Oferuj jak najwięcej wyborów - co pacjenci chcieliby robić podczas obserwacji, czy jest coś, w czym można mu pomóc, co mogą zrobić razem (pościelić łóżko, uprzątnać pokój, zrobić pranie) lub pomagać innym (gra z innym pacjentem, pomóc w porzadkowaniu oddziału, umyciu naczyń, porządkowaniu kuchni, uczestnictwo w różnych grupach, rozmowa z innym pacjentem), gdzie chcą aby pielęgniarka usiadła (po której stronie), czy chcą, aby pielęgniarka milczała lub rozmawiala z nimi, itd. Wyjaśnij przyczynę stałej obserwacji, zaznacz, że nie jest to karą, ale ma na celu zapewnienie pacjentowi bezpieczeństwa. Podaj informację o tym, jak i kiedy zostanie ona poddana weryfikacji, oraz kto ma prawo zadecydować o jej przerwaniu. Aby zmaksymalizować pozytywne reakcje: Dokładnie i rygorystycznie przeprowadzaj obserwację (uspokoi to pacjenta i potencjalnie ograniczy jego niepokój). Daje to możliwość głębszej idywidualnej rozmowy o rzeczach, które martwią pacjenta. Unieruchomienie: Pacjenci odczuwają kombinację gniewu, lęku i paniki, a zagrożenie przymusem przywołuje wspomnienia z poprzednich podobnych stresujących lub agresywnych zdarzeń. Aby zminimalizowac negatywne reakcje: bądź uprzejmy i pełen szacunku, nawet w obliczu ekstremalnej agresji werbalnej i prób chorego prowadzących do zranienia, uderzenia, kopnięcia lub zaatakowania w inny sposób ciebie lub innych pielegniarek. Kontynuuj werbalne obniżanie napięcia, gdy pacjent jest przytrzymywany i pozostań neutralny emocjonalnie - nie przejawiaj gniewu ani strachu. Utrzymuj pacjenta w świadomości tego, co się dzieje. Przypomnij, że jest w szpitalu, przypominaj kim jesteś, co to jest za oddział i po co, przypominaj o wcześniej ustalonych dojrzałych relacjach (np. "Nazywam sie Zofia, jestem pielęgniarką, Pamiętasz, że zabrałam cię wczoraj do sklepu i rozmawialismy o piłce nożnej" itp.). Wyraź niecheć do kontynuowania procesu oraz chęć uwolnienia pacjenta tak szybko, jak tylko bedzie to możliwe. Powiedz dokładnie, co pacjent musi zrobić w celu jego uwolnienia (np. pozostać spokojnym przez 5 minut, rozmawiać spokojnie o tym, co sie dzieje, osiagnąć porozumienie co do tego, co ma się wydarzyć później, być może poźniej porozmawiać w pokoju wyciszeń, zażyć doustne leki uspokajające, zgodzić sie na dobrowolne spędzenie czasu w pokoju wyciszeń, poddanie się stałej obserwacji przez określony czas, itd.). Zapewnij pacjenta, że bedziesz dbać o jego bezpieczeństwo, że nie chcesz powodować bólu, a także monitorujesz parametry życiowe, szczególnie oddychanie. Staraj sie angażować pacjentów w pewne uspokajające ćwiczenia, jak głębokie oddychanie czy prosta relaksacja. Izolacja: Pacjenci czują sie źli lub zdenerwowani, samotni lub opuszczeni, upokorzeni, bezwartościowi, przygnębieni, ukarani, uwięzieni i znudzeni. Tylko niewielu pacjentów czuje sie w odosobnieniu spokojniej i bezpieczniej, dla większości to doświadczenie jest przeważnie negatywne. Aby zminimalizować negatywne reakcje: badź uprzejmy i pełen szacunku, nawet w obliczu skrajnego słownego nadużycia i prób zniszczenia izolatki przez pacjenta. Uczucia strachu i lęku można rozwiązać poprzez obserwację wspierającą, wsparcie i towarzyszenie zza drzwi, jeśli wejście do środka pomieszczenia nie jest bezpieczne dla personelu. Należy podjąć kroki, aby zawsze upewnić pacjentów, że pozostaną oni pod nadzorem, i że odosobnienie bedzie miało ograniczony czas trwania. Upokorzenie można rozwiązać dzięki zwiększonemu okazaniu pacjentowi szacunku poprzez dostarczenie informacji o tym, jak mogą złożyć skargę lub odwołać się od decyzji. Z depresją można poradzić sobie poprzez pozytywne nastawienie personelu co do przyszłości, opis pozytywnych celów, rozmowy o wyzdrowieniu i zwolnieniu (powołując się na inne osoby, które przebywaly w izolacji) oraz potwierdzenie, że personel nie chowa urazy w odniesieniu do zachowania destrukcyjnego. Jeśli pacjent się nudzi, może zostać mu zapewniona muzyka, radio, gazety, czasopisma itp.; chociaż jeśli pacjent jest znudzony, należy zadać pytanie, czego potrzebuje aby pozostać w izolatce. Powiedz dokladnie, co musi zrobic pacjent celem zwolnienia go (np. być spokojnym i nie napastliwym przez 20 minut; angażować się w rozmowę o tym co się stąło w sposób spokojny, osiągnąć porozumienie co do tego, co ma sie wydarzyć później, być może porozmawiać w pokoju wyciszeń, zażyć doustne leki uspokajające , zgodzić sie na dobrowolne spędzenie czasu w izolatce z otwartymi drzwiami, poddanie się stałej obserwacji przez określony czas, itd.)

Przymusowe podanie leków: Opisywane uczucia sa przeważnie negatywne, przy czym strach jest najbardziej widoczny, następnie gniew i bezradność. Jest to oceniane przez pacjentów w Anglii jako najmniej akceptowalna forma kontrolowania, a na oddziałach, gdzie używa się ich dużo, pacjenci są bardziej negatywnie nastawieni wobec wszystkich innych metod przymusu. Aby zminimalizować negatywne reakcje: Zawsze proponuj najpierw doustny ekwiwalent leku uspokajającego. Chociaż jest to podstawowa zasada, w niektórych przerażających sytuacjach nie zawsze jest to robione.

Bądź grzeczny i pełen szacunku, nawet w obliczu skrajnego słownego nadużycia i agresji. Zapewnij pacjentów, że bedzie dbać o nich wykwalifikowany personel pielegniarski, że będa nadzorowani i pilnowani, i wyjdą z tego bez szkody. Staraj się zaangażować ich w ćwiczenia relaksacyjne, jak głębokie oddychanie i prosta relaksacja.

pacjenta moze to być przyjęcie, prawdopodobnie bez zgody, do zupełnie nieznanego miejsca, pełnego nieznanych osób, w sytuacji gdy osoba taka jest poznawczo i emocjonalnie narazona na niezdolność do dostosowania społecznego. Dla personelu przyjęcie nowego pacjenta oznacza dużo dodatkowej pracy administracyjnej i innej, połączonej z niepokojem co do nieprzewidywalności nieznanego pacjenta (lub znanego pacjenta z historią zachowań trudnych). Dla pacjentów na oddziale doświadczenie to jest podobne. Martwia sie oni, jak nowa osoba będzie się zachowywać, jak przyjacielska / przyjacielski on lub ona będzie, muszą się oni także przystosować sie do nowego stylu interpersonalnego i sposobu zachowania. Inicjatywa ta ma na celu przyspieszenie i ułatwienie dostosowania wszystkich stron do obecności nowej osoby na oddziale, przy jednoczesnym potwierdzeniu wzajemnej pomocy jako kluczowej wartości wspólnoty oddzialowej. Opis: Przy przyjeciu każdego pacjenta, zostaje on przedstawiony "kumplowi" pacjentowi, który jest bliski wypisu, a który może wprowadzić nowego pacjenta do oddziału, zapoznać go z jego układem, zasadami i innymi pacjentami. "Kumpel" może również zaoferować przyjazne wsparcie i towarzystwo. Pacjenci, którzy są zbyt zaburzeni w czasie przyjęcia, aby skorzystać z pomocy oferowanej przez "kumpla", mogą mieć przydzieloną taką osobę dzień lub dwa po przyjęciu. Korzyścią jest to, że kultura wzajemnego wsparcia pomiędzy pacjentami zostanie podkreślona już na wczesnym etapie pobytu pacjenta na oddziale, a jego wejście do społeczności pacjentów zostanie złagodzone. Jakiekolwiek poczucie izolacji lub zagubienia zostanie zminimalizowane. Wzajemne wprowadzanie się przez pacjentów może złagodzić obawy pacjentów istniejące wobec nowego pacjenta, a "kumpel" skorzysta ze znaczącego wkładu w opiekę nad kims innym. Niższy poziom stresu wokół tej sytuacji, spowoduje zmniejszenie ryzyka powstania konfliktu. Czasami, dzieki temu procesowi, mogą zawiązać sie nowe przyjaźnie, rozszerząjac sieci społeczne pacjentów po ich wypisie. Pacjenci, którzy stanowią poważne zagrożenie dla innych, mogą być jednak nieodpowiedni do tego schematu, zarówno jako „wprowadzający”, jak i „wprowadzani”.

Kontekst: Osoby z zaburzeniami poznawczymi, zagubione i przygnębione mogą mieć trudności w zrozumieniu, że personelowi oddziału naprawde zależy na nich, jak i na ich postępach niezbędnych do ich wypisania z oddzialu. Mogą mieć trudności w zauważaniu przejawów troski i zainteresowania, jak również mogą mieć trudność w ich zrozumieniu i przyjęciu. Niewielki wzrost wyrażanej troski powinien prowadzic do przekazania im tych informacji nieco lepiej. Wiadome są bowiem dwie rzeczy. Po pierwsze, że pozytywne uznanie pacjentów wiąże się z mniejszym prawdopodobieństwem powstania sytuacji konfliktowej. Po drugie, im bardziej działamy w sposób, w jaki tego pragniemy, tym bardziej doświadczamy emocji, które odgrywamy i generujemy. Razem te dwie rzeczy oznaczają, że ta inicjatywa doprowadzi do zmniejszenia czestości konfliktu. Opis: Prosta i mala rzecz do zrobienia. Zakończ każdy kontakt z pacjentem wyrażeniem troski, zainteresowania, z ciepłem w prawdziwie odczuwalny sposób. Każda pielęgniarka powinna znaleźć na to swój własny sposób, ale sposoby te mogą obejmować m.in.: ciepły uśmiech; kontakt wzrokowy; troskliwe słowa, gesty; kilka zachęcajacych, dopingujących słów. Można powiedzieć np.: „Będę o tobie mysleć”, albo „Mam zamiar spróbować ci jakoś pomóc”. Cokolwiek zostanie wybrane, powinno być zgodne ze stylem interpersonalnym pielęgniarki, a także mieć nieco bardziej wyrazisty charakter niż zwykle i być przeprowadzany ze wszystkimi pacjentami, szczególnie z którymi ma się slabą relację lub za którymi nie do końca się przepada. „Losowa” życzliwość

Kontekst: Jako pracownicy ochrony zdrowia dbamy zawsze o bycie miłym i przyjaznym wobec pacjentów, którymi się opiekujemy. Zatem życzliwość jest nieodłączną cześcią naszej pracy i naszego życia zawodowego. Czasami może ona zostać trochę zagubiona i zapomniana wobec pośpiechu zdarzeń i wielu zajęć, które muszą być realizowane na oddziale psychiatrycznym. Dodatkowo, jest to coś, za co nam płacą; fakt, którego pacjenci są świadomi. Ta „płaca za pracę” paradoksalnie podważa istotę, która życzliwość reprezentuje – wartościowość pacjenta. Nasi koledzy są potencjalnie jeszcze bardziej zaniedbywani, nie zawsze też zdają sobie sprawę, że na nich również nam zależy. W tej inicjatywie staramy się potwierdzić i zademonstrować pacjentom, a także naszym współpracownikom, że naprawdę o nich dbamy.

Opis: Pracownicy powinni okazać co najmniej dwa przypadkowe akty życzliwości lub hojnosci tygodniowo, jeden dla pacjentów i drugi dla siebie nawzajem. Akty te powinny wiązać się z tym, że robimy nieco wiecej ponad to, co jest konieczne, coś, czego tak naprawdę nie musieliśmy robić, przyslowiowo mówiac „dokładać wszelkich starań”. Akty życzliwości mogą obejmować: znalezienie czegoś dla kogoś, przyniesienie czegoś dla innych, znalezienie dla nich jakiejś informacji, spędzenie z nimi czasu, przyniesienie malego prezentu (owoce, ciastka, domowe ciasto) itp.

Kontekst: Ostre oddzialy psychiatryczne moga być bardzo zapracowanymi miejscami. Codziennie jest tam wiele do zrobienia; telefon dzwoni bez przerwy, pacjenci ciągle pytają o różne rzeczy. Są leki do podania, posiłki do wydania, sa nowi pacjenci do przyjęcia itp. Wszystko to powoduje, że jesteśmy ciagle w pośpiechu, a co za tym idzie – rzadko mamy czas na zastanowienie sie nad tym, jak praca na nas wpływa, czy też na monitorowanie tego, co czujemy w związku z zachowaniem pacjentów, którymi się zajmujemy. Nie bedąc tego świadomym, stajemy w obliczu sytuacji, kiedy pozostajemy podatni na nasze emocje, kórych prawie sobie nie uświadamiamy, dopóki nie wystapi reakcja. Czasami te reakcje nie są tymi, na które świadomie zdecydowalibyśmy się, jeśli moglibysmy podejsc do nich w innym stanie umysłu. Inicjatywa ta ma za zadanie dać nam trochę czasu, na proces uporzadkowanego myślenia o naszych emocjach, a także emocjonalnych reakcjach w odniesieniu do pacjentów przebywających na oddziale, a tym samym dać nam wiekszy wybór, co do tego jak reagujemy i jak zachowujemy się wobec nich.

Opis: Każdy członek personelu, po uprzednim uzgodnieniu z reszta zespołu pielęgniarskiego podczas dyżuru, winien samotnie udać się do pokoju na ok. 10 minut podczas każdej zmiany. W tym czasie powinien: (i) wziąć głęboki oddech i ćwiczyć techniki relaksacyjne; (ii) zastanowić się nad swoim dyżurem, a także nad tym, czy zachowanie danego pacjenta doprowadziło do wzrostu ich niepokoju, czy też do uczucia frustracji i rozdrażnienia, choćby lekkiego. Następnie, wytworzyć kilka alternatywnych sposobów reagowania na zachowania pacjentów w sposób pozytywny aby pozwolic negatywnej reakcji emocjonalnej po prostu odejść. (iii) Rozważyć, których pacjentów obecnie przebywajacych na oddziale lubią najmniej, a następnie spedzić trochę czasu myśląc o tym, dlaczego tak jest i czy istnieje szansa, aby zrozumieć tych pacjentów w inny sposób, który sprawi, że będziemy postrzegać ich inaczej i jako bardziej lubianych. Kolejne punkty do refleksji mogą obejmować: Pomyśl o każdym z pacjentów na oddziale. Czy naprawdę ich slyszę, czy naprawdę opiekuję się nimi i dostrzegam ich stan, język ciała, ton głosu, aktualny nastrój Czy właściwie się nimi zajmuję, czy uważam na nich, czy też traktuję ich jak obiekty, przedmioty na oddziale? Czy dostrzegam ich, spotykam się z nimi jak z istotami ludzkimi? Z kim dzisiaj nie rozmawiałem? Kogo dzisiaj w ogóle nie spotkałem? Czy jestem w stanie przypomnieć sobie imiona wszystkich pacjentów znajdujących się na oddziale z osobna; czy umiem je wymienić?